1. Wat vooraf gaat aan de scheidingsmelding.

Het besluit om te scheiden wordt over het algemeen niet van de één op de andere dag genomen. Vaak gaat er een lange periode van wikken en wegen aan vooraf, waarbij de partner niet betrokken wordt.

Het komt veel voor dat degene die wil scheiden in de eerste instantie tot de conclusie komt dat een scheiding alleen maar verlies oplevert. Namelijk het verlies van het gezin, het minder zien van de kinderen, verlies van besteedbaar inkomen, het verlies van de woning en dergelijke.

Dit verlies lijkt niet op te wegen tegen het feit dat “alleen maar” de liefde voor de partner verdwenen is. In het hoofd van degene die wil scheiden moet dus een “betere” reden of een rechtvaardiging gevonden worden voor de scheiding. Vaak wordt de rechtvaardiging gevonden door het nemen van emotionele afstand en het uitvergroten van de slechte eigenschappen van degene van wie je wilt scheiden. Het gevolg daarvan is dat de partner van wie men wil scheiden het niet meer goed kan doen. De basis voor een problematische scheiding is hiermee gelegd.

Omdat het denkproces voorafgaande aan de scheidingsmelding door de partner niet is meebeleefd, wordt de partner geconfronteerd met een voldongen feit. De partner gaat vervolgens een eigen invulling geven aan de reden voor de scheiding, waarbij de eigen verwarde gevoelens een grote rol spelen.
Verdriet, gekwetstheid en met name machteloosheid worden omgezet in de beter te hanteren emotie boosheid.

Als gevolg van deze (meestal terechte) emoties is het vaak moeilijk om een echtscheiding in onderling overleg af te handelen met alle consequenties van dien. Immers de afwikkeling van een vechtscheiding neemt vele malen meer tijd in beslag dan een scheiding in goed overleg en kost dus ook vele malen meer.

Met dat wat het “meer kost” wordt niet alleen het financiële aspect bedoeld, maar ook de (negatieve) energie, de stress die de echtscheidingsstrijd oplevert en de tijd dat het kost voordat aan een nieuw leven kan worden begonnen.